De COVID-19-crisis zal weinigen veel goeds gebracht hebben, maar het is niet allemaal kommer en kwel: de overheid heeft een beetje meer ingezien dat werken iets is dat eigenlijk beter niet gezien wordt als een “zwaar te belasten” feit, maar wel als iets dat gestimuleerd hoort te worden. In het begin van de COVID-pandemie werd het namelijk mogelijk om in plaats van 120, maar liefst maximaal 220 vrijwillige overuren per jaar per werknemer te presteren. Op zich heeft de overheid daar niet zo veel aan: er zijn helemaal geen RSZ-bijdragen op verschuldigd en op die corona-overuren in wat dan “cruciale sectoren” genoemd werden, was er zelfs geen bedrijfsvoorheffing of personenbelasting verschuldigd!
Wat o.i. te veel onder de radar is gebleven, is dat dit systeem nu in het recent gesloten interprofessioneel akkoord veralgemeend werd naar alle sectoren! Hou u vast: binnenkort zal het zo zijn dat alle werkgevers kunnen beroep doen op maximaal 220 vrijwillige (!) overuren per jaar per werknemer waarvan de eerste 120 dan nog lastenvrij zouden zijn, dus netto = bruto voor deze 120 uren. Ze mogen in Tokio stoppen met rare capriolen maken: dit hier verdient een gouden, zilveren én bronzen medaille.
Nu wel nog even duimen dat de politici hun rust terugvinden tijdens hun verlof zodat ze dit effectief in wetten kunnen omzetten vooraleer ze het kribbig-kregelig-kibbel-kabinet De Croo I laten vallen…
Waarom doet de overheid zo’n geste, zou u kunnen denken? Welnu, Adam Smith wist het meer dan 250 jaar geleden al in zijn theorie van De onzichtbare hand: wie zich inzet voor zichzelf en hard werkt en zich vooruit probeert te ploeteren, zorgt er op mysterieuze wijze voor dat hij zich eigenlijk ook inzet voor het goed van iedereen! En dat is wat onze maatschappij nu sterk nodig heeft: vele hardwerkende handen die de lasten helpen dragen…