In tijden waarin de belastingplichtige nogal snel het predicaat “fraudeur” opgekleefd krijgt – u zou bijvoorbeeld maar eens moeten vergeten zijn een buitenlandse rekening aan te geven, dan zal de fiscus u dat (weliswaar met wisselend succes) trachten te verwijten – en waarin de fraudetermijnen (lees: de termijn waarbinnen de fiscus u ingeval van fraude kan controleren en belasten) onlangs werden opgetrokken van 7 naar 10 (!) jaar, zal het een hele geruststelling wezen dat de raadsheren van ons hoogste gerechtshof, het Hof van Cassatie, besloten hebben hun standpunt ter zake, waaraan tot voor kort nog halsstarrig werd vastgehouden, te herzien.
Onder de vroegere rechtspraak van het Hof van Cassatie was het immers zo dat indien er sprake was van fraude, niet enkel de frauduleuze inkomsten, maar alle belastbare inkomsten onder de fraudetermijn (van destijds 7 en nu dus 10 jaar) konden worden getaxeerd. In haar arrest van 24 maart 2023 neemt het Hof van Cassatie daar nu expliciet afstand van en stelt zij dat “de aanslag gevestigd binnen deze verlengde termijn enkel betrekking [kan] hebben op de met bedrieglijk opzet of met het oogmerk om te schaden onttrokken inkomsten en niet op de totaliteit van de uit hoofde van de belastbare inkomsten verschuldigde belasting”.
Anders gezegd, inkomsten die u bij wijze van voorbeeld bewust en te kwader trouw niet zou hebben aangegeven (m.a.w. u deed een beetje in ’t zwart), geven de fiscus niet langer een vrijgeleide om 10 jaar lang ook al uw andere niet-aangegeven (maar dus niet-frauduleuze) inkomsten te taxeren.
Auteurs: Kenneth Van Acker (3 mei 2024)