Iedereen die met werknemers werkt, weet het: de fiscale druk op de lonen is ontmoedigend. Uiteraard worden dus 1.001 slimmigheidjes bedacht om die onredelijke fiscale afroming te vermijden. Het vergoeden in natura via voordelen alle aard (VAA) is daar een aanzienlijk element van geworden. VAA wagens, woning, elektriciteit, GSM, internet en tutti quanti, die forfaitair en (niet te luid zeggen aub) vrij schappelijk zijn, zullen slechts weinigen onbekend in de oren klinken.
Nu had een sociaal secretariaat een geslaagde brainstormsessie achter de rug en gingen ze samen met een elektriciteitsleverancier een pakket in de markt plaatsen dat het veel gemakkelijker zou maken voor werkgevers en werknemers om de elektriciteit van de werknemer thuis, op de werkgever te laten factureren. Een gat in de markt, proficiat! Zelfs de Rulingcommissie gaf applaus op alle banken. Maar omdat de fiscus en de Minister van Financiën ook een gat in de begroting vreesden, waren die een pak minder gecharmeerd. Als je verliest van iemand die de regels slim toepast en jij schrijft het reglementenboekje, wat doe je dan? Inderdaad, de spelregels wijzigen. Met startdatum 1 januari 2022 mag je dus enkel nog een VAA elektriciteit toekennen als de werknemer (en hetzelfde geldt voor bestuurders…) ook een VAA woning geniet. Steek je toch van wal met uw switch van factuuradres van de elektriciteit, dan is het VAA niet meer het forfaitaire (al bij al interessante) bedrag, maar wel het effectief genoten voordeel. Dus: weg besparing! (Zie voor verdere duiding ook een bijdrage van Bart deze maand.)
Dit begint een kwalijke trend te worden: wetgeving op basis van één specifiek geval (herinner u van een vorige nieuwsbrief de pad in de korf die ze recent een beursgenoteerd bedrijf gezet hebben). Eén “positief” punt: de verantwoording is weer redelijk kaduuk en dus bestaat de kans dat één of andere belastingplichtige hier allemaal niet te smakelijk om kan lachen en naar de Raad van State trekt. U weet nog dat die rechters daar niet echt schrik hebben om de politiek eens flink tegen de haren in te strijken (denk maar aan de “sluiting van de cultuursector als Covid-maatregel”), dus wanhoop nog niet. Want ook dit is een kwalijke trend: de politiek broddelt iets onnozels van wetgeving in elkaar, boekhoudertjes studeren zich suf om dat dan ook weer correct toe te passen en een paar jaar later vernietigt een of andere rechtbank de hele zwik. De “Rijkentaks” van Di Rupo kan als schoolvoorbeeld van illustratie hiervan dienen…