Kroniek van een aangekondigde farce: dat wordt wellicht binnen een paar jaar de beste samenvatting van de nieuwe effectentaks. Di Rupo had het al eens geprobeerd, en uiteindelijk werd heel die regelgeving nietig verklaard. Zij het voor de toekomst, wie al betaald had volgens deze nietige wet, kon naar zijn centen fluiten: surrealisme ten top! Nu werd in de regeringsvorming weer afgesproken dat “de rijken het ne keer goed moesten voelen” en voilà, weer een pestbelasting uitgedokterd op het thema “effectenrekeningen”. De Raad van State is heel kritisch en de twee politieke “publicitaire” steunberen van de regeling worden onderuitgehaald: elke verwijzing naar financiële draagkracht van de eigenaar wordt beter vermeden, zegt de Raad. Tot daar dus het predicaat “rijkentaks”… En het woord “solidariteitsbijdrage” zouden ze beter ook niet meer in de mond nemen want dat wel doen zal ook leiden tot vernietiging van de wet want de opbrengst kan gewoonweg niet bestemd worden voor de sociale zekerheid… Inhoudelijk zijn er daarenboven nog twee achillespezen: de minimumdrempel van één miljoen euro (willekeurig en dus strijdig met het gelijkheidsbeginsel?) en de anti-misbruikbepaling: één rekening splitsen in twee kan niet als dat is om deze taks te ontwijken en de belastingplichtige zou de bewijslast dragen om aan te tonen dat hij geen misbruik pleegt!
CD&V en OpenVLD hebben zo iets van “Vlug opkalefateren die handel. Lukt het, dan hebben we woord gehouden; lukt het niet, dan hebben we de (hoofdzakelijk Vlaamse) belastingbetaler wat minder gepluimd, wat onze kiezers goed uitkomt en de Vlaamse hoofdoppositie wat wind uit de zeilen neemt…” Omdat de PS en de sp.a niet wéér wil geringeloord worden, zouden ze wél wat extra verdedigingsdammen willen inbouwen. Moraal van het verhaal: diametraal tegenovergestelde belangen en inderdaad: een sluitend akkoord over een sluitende effectentaks? We zijn daar nog niet…