Een leenwoord is een woord, dat door een taal is overgenomen, of met andere woorden “ontleend” is uit een andere taal. Hoewel dit inzicht niet altijd volledig wordt erkend, verwijst datzelfde begrip ook naar een groep mensen die dezelfde taal spreken of schrijven, die een woord overnemen van een andere groep mensen die ook diezelfde taal spreken. Een aan onze noorderburen ontleend leenwoord dat recent in alle krantenkoppen verscheen als door journalisten opgeworpen deus ex machina voor noodlijdende busbouwers, was de term “flitsfaillissement”. Ook wel gekend onder een ander leenwoord, de “pre-pack”. Of in het Vlaams beter gekend als het “stil faillissement” en officieel “de besloten voorbereiding van een faillissement”.
Los van linguïstiek, zal u zich wellicht afvragen wat zo’n stil faillissement/flitsfaillissement/pre-pack nu concreet inhoudt. Elk van deze drie termen dekt in feite een deel van de lading. In de eerste plaats gaat het om een procedure waarin kortere termijnen gelden (de “flits”), want in principe is de richttermijn maximaal slechts 30 dagen, waarbij voorafgaand aan de faillietverklaring de overdracht van alle of een deel van de activa/activiteiten wordt voorbereid (de “pre-pack”). Daarnaast gaat het om een besloten, discrete procedure (dus“stil”). Dat “stille” aspect is overigens één van de redenen waarom u enkele gezaghebbende juristen zal horen verkondigen dat wat deze specifieke procedure betreft het kalf voor Van Hool intussen verdronken is en dat er dus beter wordt geopteerd voor één van de andere opties die het Belgisch insolventierecht biedt. De voornaamste betrachting van deze procedure is immers dat zo het waarde verdampende effect van een “normaal” faillissement zoveel mogelijk wordt voorkomen en er dus gemakkelijker een snelle doorstart kan worden verwezenlijkt.
Een beetje simplistisch samengevat wordt in een gewoon faillissement eerst het faillissementsverdict uitgesproken en wordt er dan naar overnemers gezocht, waar er in een flitsfaillissement eerst wordt gezocht naar overnemers (die tot een bindend bod verleid worden) waarna de luide knal van het faillissementsvonnis volgt en de overnemer(s) aan zijn/hun bindend bod herinnerd worden.
Dat het woord “flitsfaillissement” is komen overwaaien, hoeft overigens niet te verbazen, gezien er van die procedure al geruime tijd in Nederland gebruik wordt gemaakt, daar waar die in België (na in 2017 al eens op de vuilhoop te zijn beland) nog maar sedert september vorig jaar mogelijk is. Of hoe het “ontlenen” zich niet tot leenwoorden hoeft te beperken.
Auteur: Kenneth Van Acker (29 maart 2024)