Lenny Kuhr zong in de jaren ’80 vrolijk van “Visite, visite, een huis vol visite”. Een bepaalde ondernemer zong echter minder vrolijk toen de fiscus holderdebolder met 17 man op visite kwam. Maar omdat de kerel in kwestie van goede inborst was, gaf hij de toestemming aan de fiscus voor een boekenonderzoek. Sedert diverse recente uitspraken van Hoven van Beroep weten we dat u weliswaar verplicht bent om uw medewerking te verlenen aan de fiscus bij controles, maar dat dat niet wegneemt dat u uw toestemming moet geven vooraleer die begint te grasduinen in uw papieren, én dat haar nieuwsgierigheidsactiviteiten direct moeten gestaakt worden van zodra u uw toestemming weer zou intrekken. Maar goed, de toestemming om in de boeken te neuzen was hier dus gegeven. Begint er daar dan toch ene in de vuilnisbakken te snuisteren, zeker? Tot zijn vreugde vond hij gescheurde documenten die op zwarte inkomsten wezen. De belastingplichtige deelde die vreugde niet en ontstak in een Franse colère en stelde: “Het is niet omdat ik mijn toezegging geef voor een boekenonderzoek, dat ik akkoord ga met een visitatie!”. Het Hof van Cassatie werd er uiteindelijk bijgehaald om de kemphanen te scheiden en dat Hof oordeelt nu duidelijk dat een fiscale visitatie inderdaad iets anders is dan een boekenonderzoek. Een belastingplichtige moet dus met kennis van zaken zijn toestemming geven: “ja” zeggen op een onderzoek van uw boekhouding is iets anders dan “ja” zeggen op de vraag om heel uw hebben en houden te mogen omkeren en de fiscus toe te laten zelf op schattenjacht te gaan (dus een fiscale visitatie uit te voeren). Natuurlijk is het beter om helemaal geen verdoken handeltjes te hebben, dan gaat heel deze kwestie meestal al grotendeels aan u voorbij. Maar er is door de fiscus rap een stok gevonden als die per se de belastingplichtige hond wil slaan. En in die context is weeral eens bewezen: een franke teut hebben, is soms handig meegenomen want de stoutste wezels slurpen de lekkerste eieren…
Auteur: Jan Baert (26 november 2024)